Rozumienie emocjia rozpoznawanie ekspresji mimicznej

Inspiracją badania są dwa artykuły opublikowane w czasopiśmie naukowym Emotion. W badaniu Winkielmana i współpracowników (2015) pokazano, że wygląd twarzy wiąże się z istotnymi ocenami społecznymi. Po pierwsze, twarze wyrażające pozytywne emocje są oceniane jako bardziej atrakcyjne i godne zaufania od twarzy wyrażających emocje negatywne. Po drugie, twarze z czytelną ekspresją mimiczną, na których łatwiej jest odczytać emocję są oceniane jako bardziej godne zaufania od twarzy niejednoznacznych, wyrażających mieszane emocje.

W badaniu Lindquist i współpracowników (2013) pokazano, że ludzie różnią się od siebie w sposobie rozumienia i odczuwania emocji. Niektóre osoby postrzegają emocje jako wyraźnie odrębne od siebie zjawiska naturalne – dokonują tzw. esencjalizacji emocji. Takie osoby wyrażają pogląd, że poszczególne emocje są raczej jednorodne, podobne do siebie, stabilne w czasie, a ich odczuwanie jest względnie niezależne od kontekstu kulturowego. Inne osoby nie dokonują esencjalizacji emocji i możemy to poznać po tym, że są one przekonane różnorodności doznań emocjonalnych, o zmienności emocji wraz z czasem i kulturą, o braku jakiegoś wspólnego „mechanizmu biologicznego”, który regulowałby odczuwanie emocji.

W naszym badaniu połączyliśmy powyższe wątki badawcze. Chcemy sprawdzić, czy jest tak, że zjawisko odkryte przez Winkielmana i współpracowników (2015), czyli spadek zaufania do osób prezentujących ambiwalentną ekspresję mimiczną, występuje silniej u osób, które esencjalizują emocje. Przypuszczamy, że ambiwalentna ekspresja mimiczna może wywoływać u jednych tendencję do unikania (poczucie „fałszywej emocji”), a u innych raczej zaciekawienie i chęć dokładniejszej eksploracji (poczucie „złożoności emocji”).

Patrząc na szerszy kontekst badania należy podkreślić, że zjawisko to nie jest  ograniczone wyłącznie do emocji, ale dotyczyć może wszystkich tych obszarów w których pojawia się kwestia percepcji „ambiwalencji”. Chcemy wyjaśnić dlaczego dzieje się tak, że złożoność, lub niejednoznaczność (w zakresie np. przynależności kulturowej, wyznaniowej, tożsamości płciowej) może być odbierana negatywnie, jako przejaw fałszywości.