Jestem dziennikarzem. To mój sposób na życie. Ciągle nie mogę się nadziwić temu, co widzę, słyszę i czytam. Z tego zadziwienia powstają najlepsze rozmowy.
Pytania zadaję dlatego, że to wszystko, co jest wokół, nieustannie mnie intryguje i zaciekawia. Bo dziennikarstwo to głównie wyjaśnianie. Dlatego studentom pokazuję, że najważniejsze pytania to nie te kiedy, kto i co ,a te, które mówią o tym, dlaczego, po co i w jaki sposób.

Media to moja życiowa przygoda już od 20 lat. Zarówno stacje radiowe, jak i telewizyjne. W programie Wydarzenia Opinie Komentarze w Polsat News wykorzystuję całe swoje wieloletnie doświadczenie, którym chętnie dzielę się z tymi, którzy kiedyś mnie przed kamerą zastąpią.

Mam przekonanie, że dziennikarstwo nie jest profesją dla ludzi wygodnych i letnich. To tygiel, w którym buzują ciekawość i niecierpliwość. Dowiedzieć się dlaczego, po co, kiedy, kto. Dotrzeć do źródła – szybko, już! Przekazać i opowiedzieć tak, by trafić, zmusić do myślenia i reakcji! Jeśli sukcesem jest uwaga innych, to porażką staje się obojętność i nuda.
Dziennikarstwo winno być zatem przywilejem bycia ciekawym i niecierpliwym. Jest żeglugą po niepewnych, często wzburzonych falach. Z ustawicznie zadawanym pytaniem – czy warto? Cóż, statek w porcie jest bezpieczny, ale przecież nie po to buduje się statki!

Dziennikarstwo to ciągła walka i czujność – jak mawiał Ryszard Kapuściński. Ale walka nie oznacza agresji, a czujność – nieufności: „Do tego, żeby uprawiać dziennikarstwo, przede wszystkim trzeba być dobrym człowiekiem. Źli ludzie nie mogą być dobrymi dziennikarzami. Jedynie dobry człowiek usiłuje zrozumieć innych, ich intencje, ich wiarę, ich zainteresowania, ich trudności, ich tragedie. I natychmiast, od pierwszej chwili, stać się częścią ich losu”.

I tę właśnie ideę staram się przekazywać studentom podczas wykładów z etyki dziennikarskiej. Praktyczne jej zastosowanie ćwiczymy na warsztatach z dziennikarstwa telewizyjnego oraz dziennikarskich źródeł informacji.